Eerste uitje voor Jaap eindigt in mineur......

Nu Jaap een beetje gewend raakt durfde ik het deze week aan hem mee te nemen naar Arnhem. Met de trein, wel te verstaan. Onze zonen gingen ook mee dus er waren genoeg ogen en handen aanwezig om in te grijpen, als dit onverhoopt, nodig mocht zijn.

Klokslag 13:00 uur vertrokken we van huis. Jaap ging mee in een heuse Mart Visser tas, die ik eerder deze week kocht bij de V&D. Ik was als een kind zo blij, toen ik de winkel verliet!! De tas was flink afgeprijsd en het was precies de kleur die ik zocht.

Dames shopper, ontworpen door couturier Mart Visser.

Bewijs!

Logo

Direct een mooie sjaal er bij gekocht....

Jaap zit comfortabel in de tas.

Eenmaal op het perron keek Jaap zijn ogen uit.

"He, wat een leuk klikgeluid, maakt dit gele monster"

Net op het moment dat ik dacht: "Nu mag de trein wel komen", hoorde ik iets anders, wat ik BESLIST
NIET wilde horen. Een schelle stem schalde door de luidsprekers dat er een storing was en dat de trein van 13:26 niet zou komen. Er zouden nadere inlichtingen volgen.

Helaas, geen trein.....

Aangezien ik dit vaker bij de hand heb gehad, had ik voor de zekerheid een kaartspel van de Mutant Teenage Ninja Turtles meegenomen voor onze zoons.
Jaap kroop eerst bij onze jongste op schoot maar was al snel op z'n gemak en besloot bij de stapel kaarten te gaan zitten.

Na 30 minuten wachten kwam er een bus van Arriva die ons naar het centraal station bracht. Van daaruit konden we met een andere bus naar Arnhem. Probleem opgelost! (naar later bleek dat ik te vroeg had gejuicht).
We hadden het geluk om helemaal voor in de bus te kunnen zitten en Jaap had de tijd van z'n leven, wauw, wat een uitzicht!!

"Kunnen we nog een beetje harder?"

Onderweg maakte de buschauffeur voor ons een noodstop want de bus van lijn 29 (die  naar Arnhem reed) kwam er in tegenovergestelde richting aan. We trokken een sprintje en konden nog net op tijd instappen. Althans, dat dachten we....  .
De buschauffeur weigerde ons mee te nemen!! Hij deelde ons mede dat er speciaal een bus was ingezet voor gestrande treinreizigers en hij verzocht ons dringend de bus te verlaten. We waren perplex!!
Voor we het wisten reed de bus weg en stonden wij in het centrum van de stad.
Er zat niets anders op dan naar het centraal station te lopen.

Twintig minuten later arriveerden we op het station maar geen spoor van een ingezette bus. De kinderen waren al in mineur maar nu helemaal! En Jaap....die liet het allemaal maar over zich heen komen,comfortabel zittend in de Mart Visser tas.
Na 1 (!!) uur wachten, werd er omgeroepen dat de storing opgeheven was en dat de treinen weer zouden gaan rijden. YES, eind goed al goed!!

Maar helaas lieve lezers,jullie raden het misschien al, er kwam welgeteld 1 trein maar die reed -voor ons- naar een hele andere bestemming. Daarna was - en bleef- het spoor treinloos.

Leeg perron....

Er zat niets anders op, we moesten met de 'benenwagen' naar huis lopen.

Deze hebben al heel wat kilometertjes afgelegd.

Veertig minuten later arriveerden we uitgeblust bij ons stulpje.
Bij binnenkomst viel mijn oog op dit hartje:

"Leef, liefde, lach"

Nou, het lachen was me ondertussen flink vergaan dus....

Dit laat aan duidelijkheid niets te wensen over.

Maar niet bij Jaap, die klom vrolijk in de verlichting en zie wat er achter hem te lezen valt.......

GGGGRrrrrrrrrr!!!!!