Zware "bevalling!"

Een goede maand geleden vroeg een cliënt of ik een olifant kon haken voor het aanstaande achterkleinkind dat op komst was.
Natuurlijk kon ik dat!
Ze wisten al dat het een meisje zou worden dus daar mocht ik de kleuren op afstemmen.

Enthousiast ging ik van start en de olifant vorderde gestaag. Toen ik nog 10 toeren voor het hoofd moest haken kwam er een kink in de kabel.
Wat was nu het geval? Mijn grijze wol was op. Geen probleem, gewoon even naar de stad.
Ja, ja, dat feest ging dus mooi niet door. Ik had namelijk de wikkel niet bewaard, wist alleen nog dat er pinguïnblauw op had gestaan.

Met 1 oor (van de olifant, wel te verstaan) de hele stad doorploegd, op zoek naar dat ene bolletje grijs waar pinguinblauw op zou staan. Helaas bleek dit een vruchteloze missie te zijn. Dan maar via internet proberen de juiste bol wol te 'scoren', maar ook daar kreeg ik het deksel op m'n neus (au!).
Wat nu?!
Na 1 en nog eens 1 en nog eens 1 nachtje er over geslapen te hebben moest ik er toch aan geloven, of ik wilde of niet. De enigste optie was alles uithalen en met andere grijze wol de olifant weer tot leven zien te wekken.
De moed zonk me - letterlijk- in de schoenen en pas na 3 weken herpakte ik me, haalde alles uit en begon opnieuw.
Net toen ik "lekker" bezig was met de olifant kreeg ik het bericht dat de baby al geboren was. Wat er toen door me heen ging?? Nou dit: whaaahhhhhh!!!!.
Ik haakte me een slag in de rondte tussen alle bedrijven door en ja, ja, natuurlijk ken ik het spreekwoord "Haastige spoed is zelden goed" maar als je in de turbostand staat dan heb je nergens oog (en oor!) voor en dus stapelde de ene mislukking na de andere zich op.

Een voorpoot is een stuk groter uitgevallen dan de andere.

Dit geldt ook voor de oren......

De rest zal ik jullie besparen.....

Het is dat ik veel geduld heb en het me de eer te na is om iets niet af te maken voor een ander dus zette ik door. Zelfs 's nachts (ik heb van die nachten dat ik de slaap maar niet kan vatten en dan beneden zit met een haakwerkje) was ik met de olifant bezig, op m'n tandvlees, dat dan weer wel.

Uiteindelijk is dit het eindresultaat geworden:

En zo verliet de olifant ons huis:

Ik ben nog nooit zo blij geweest om iets in te mogen pakken, want ik kan momenteel even geen olifant meer zien!

P.s: De olifant was te laat klaar dus directe familie zit nu in Spanje, zonder olifant.
Waar het arme schepsel nu is? Bij mijn cliënt, op een prominente plek zodat iedereen de olifant kan bewonderen.
Aangezien ik regelmatig bij deze cliënt kom staart de olifant me telkens doordringend aan, heeeeel confronterend!
Ik voel een olifantenfobie op komen zetten......whahhhhhh!!.