Voor- en tegenspoed!

Eerst maar het vervelende nieuws: Ik heb een beginnende hernia.
Vreselijk balen maar tevens een duidelijk signaal van mijn lichaam waar ik niet omheen kan.

Het begon vorige week dinsdag op mijn werk. Nadat ik een ochtendroute had gedraaid ging ik naar kantoor voor enkele administratieve bezigheden. Terwijl ik bezig was kwam een collega binnen met een vraag. Ik draai me om en....KNAP, zei mijn onderrug. Ik kon letterlijk niet meer op of neer. Een aparte ervaring, kan ik jullie melden.
Uiteindelijk strompelend naar m'n auto gelopen en hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet eens meer.

Na 2 dagen bedrust gaan mobiliseren. Alle tekenen wezen namelijk op spit en dan is bewegen belangrijk. Ik kreeg echter  steeds meer tintelingen in mijn li-been en na zo'n 5 minuten wandelen kreeg ik pijn in m'n liezen en had ik het gevoel dat ik door m'n been zakte. Dus toch maar naar de huisarts die me doorstuurde. De diagnose was snel gesteld.

 

Heb nu 2x per week fysiotherapie, wat beslist geen pretje is, kan ik jullie verzekeren. Een massage is fijn maar deze is van een hele andere orde (AU,AU en nog eens AU!).

De blauwe plekken verkleuren langzaam....

Ik heb 60% kans dat ik alleen met fysiotherapie geholpen ben. Ik moet hier echter wel enkele maanden voor uittrekken. Blijven de klachten aanhouden dan volgt er een MRI. Dan zijn er 2 keuzemogelijkheden: opereren of naar de pijnpoli voor zenuwblokkades. Afwachten dus.........

Om toch met goed nieuws af te sluiten: Ik ben GESLAAGD!!!
Afgelopen dinsdag moest ik mijn eindopdracht verdedigen.

Aan de hand van een casus uit de eigen praktijk heb ik een klinisch besluitvormingsproces beschreven
waarin de verschillende stappen binnen het verpleegkundig proces worden beschreven en onderbouwd.

 

De schriftelijke eindopdracht en mijn mondeling werden beoordeelt met een 8,5!

Reden om naar de bakker te gaan voor een heerlijke appeltaart.