Rollen omgedaaid

Tja, het stond al even op de planning maar ik schoof het stiekem voor me uit: mijn geplande operatie.
Vrijdag 3 februari j.l moest ik er dan toch aan geloven. Ik meldde me om 7:15 uur bij de receptie van het ziekenhuis en werd al snel opgehaald om naar de afdeling F2 te gaan.

Daar aangekomen stond een struise verpleegkundige me op te wachten. Ze trok direct de gordijnen om me heen dicht met de mededeling dat ik me uit moest kleden, het operatiehemd aan moest trekken en de tabletten, die op het bedtafeltje lagen, in moest nemen. Enigszins overrompeld deed ik wat er van me gevraagd werd en beantwoordde tegelijkertijd allerlei vragen die ze vanachter het gordijn stelde.
Ik wilde nog even naar het toilet maar de verpleegkundige in kwestie was zeer resoluut zodat ik de vraag niet durfde te stellen.

Tien minuten later werd mijn ziekenhuisbed aan een karretje gekoppeld en sjeesde ik over de gangen heen. Mijn gedachten dwaalden zo'n 16 jaar terug. Ik werkte toen zelf als verpleegkundige in dit ziekenhuis en elke dag stonden er operaties gepland. We liepen dan met 2 collega's over de gangen om de patiënt met bed en al naar de o.k te brengen, niets geen karretjes in die tijd, sterker nog, er lag zelfs op een bepaald gedeelte vloerbedekking (!) in de gangen. Nu ondenkbaar, toen voornamelijk irritant omdat de wielen van het bed altijd tegendraads bleken te zijn en je dus behoorlijk moest duwen en trekken.

Maar goed, ik dwaal af. Ik kwam in dewachtruimte van de o.k terecht waar na mij nog 4 patiënten binnen werden gereden. We kregen allemaal een infuus geprikt en daarna was het wachten.
Om 8:50 uur werd ik de o.k ingereden. Ik moest rechtop gaan zitten voor de ruggenprik.

De jodium voelde koud aan, ik voelde even een scherpe steek en daarna een drukkend gevoel. Toen was het al achter de rug (pfft, viel reuze mee!). Ik moest direct doorrollen naar de o.k tafel waarbij ik op mijn buik moest liggen. Via het infuus kreeg ik dormicum toegediend ("roesje" zodat ik niet alles mee zou krijgen) en voordat ik het wist werd ik naar de uitslaapkamer gereden. Ik werd aan de monitor gelegd zodat mijn vitale functies goed in de gaten werden gehouden en na 30 minuten sjeesde ik weer over de ziekenhuisgangen naar afdeling F2.
Ik kreeg direct een kopje thee (koffie mocht nog niet) en een beschuitje. Dat smaakte prima, ik hield alles keurig binnen, waarna ik na een uurtje brood MET koffie kreeg (yes!).

Een paar keer werd er een blatter-scan gemaakt om te zien hoeveel urine ik in mijn blaas had. Toen dit tegen de 550 cc liep begonnen ze over een katheter (slangetje inbrengen via de urethra) plaatsen.
Aangezien ik heel langzaam mijn gevoel weer terug begon te krijgen stelde ik voor om nog 30 minuten af te wachten. Na overleg ging de struise verpleegkundige akkoord.
Gelukkig kon ik na 20 minuten spontaan op het toilet plassen en mocht het infuus er uit. Daar was ik niet rouwig om want het naaldje zat precies in de knik van de overgang hand/pols.

Ik besloot direct om mijn eigen kleding weer aan te trekken. Daarna was het wachten op de arts, eerder kon ik niet naar huis.
Aangezien mijn buurvrouw herhaaldelijk moest braken en dit letterlijk uit haar tenen kwam en mijn overbuurvrouw luidkeels lag te kreunen van de pijn (ze zwaaide zo ongecontroleerd met haar armen dat ze een glas water van haar bedtafeltje veegde en deze uiteenspatte op de vloer) besloot ik in het nisje te gaan zitten aan het einde van da gang. Dat bleek toch iets lastiger dan gedacht omdat ik een operatiewond onder mijn stuitje heb van 4,5 cm lang en zo'n 2 cm diep. Deze is open en moet dus vanuit het wondbed weer naar boven (naar de huid) komen. Dat werd dus hangen en bleek toch vermoeiender dan gedacht.
Uiteindelijk was ik om 16 uur weer thuis, ging op de bank liggen en kwam er de rest van de avond niet meer af.

Ik ben nu 1 week en 1 dag verder en ik moet bekennen dat de constante pijn me behoorlijk tegenvalt.
Het is continu aanwezig en ik kan alleen op mijn buik of ver doorgedraaid op mijn re-of li- heup liggen. Zitten houd ik nog geen 10 minuten voel, heb dan het gevoel in brand te staan.
Twee dagen geleden had ik het gevoel dat er iets scheurde in mijn wond. De pijn er na was niet te beschrijven. De volgende dag- toen mijn collega kwam voor het uitspoelen en opnieuw verbinden van de wond (ook zo'n feest, man wat pijnlijk en dat iedere dag!) bleek inderdaad dat er een gaatje bij was gekomen in het midden van de wond. Ik hou van verassingen maar deze had me gestolen kunnen worden.

Ik moet me er bij neerleggen dat dit geen weken- maar maanden-  in beslag zal nemen voor de wond helemaal dicht zal zijn. Ik, wijkverpleegkundige als beroep, ervaar nu de andere kant van de zorg, namelijk die van patiënt en da's behoorlijk wennen kan ik jullie zeggen.
Ik probeer liggend blogjes te lezen van jullie maar zal de komende tijd weinig kunnen reageren.
Ik had al wel een aantal blogberichtjes in het voren gemaakt dus die zal ik posten.

Ik wens jullie een goed weekend en geniet van de sneeuw zolang het nog kan!